چه قدر قشنگ بود !
اول مهرو میگم. من همیشه بهترین خاطره ها رو ازاول مهر دارم و هر سال این موقع ها دوباره بدجوری دلم برای روزهای خوب مدرسه تنگ می شه . به خصوص تماشای بچه های کوچیک با لباسهای فرم فیسقیلی با اون شور و شوق خیلی جذابه .
خدا رو واقعا شکر که مدرسه رفتن حسابی تو مملکت ما جا افتاده ، هرچند گاهی چیزهای ناامید کننده ای در این مورد از طرف مردم یا سیستم آموزشی می بینیم . انشالله که همه کاستی ها برطرف بشه .
بالاخره ما تو یه کشور اسلامی زندگی می کنیم و اهمیت تحصیل علم در اسلام حالا دیگه برای همه معلومه . چه احادیث و روایتهای قشنگی داریم در این مورد :  

اما حالا که حرف از مدرسه تو ایران شد دلم می خواد یه چیزی رو که مدتهاست فکرمو مشغول کرده بگم و نظر دوستانو در موردش جویا بشم .
به نظر من و البته متاسفانه تو مدرسه ها اون طور که باید بچه ها تربیت دینی دریافت نمی کنن . تا بوده دینی و قرآن بعد تعلیمات دینی و حالا هم که فکر کنم دین و زندگی به شدت از طرف بچه ها و اولیای مدرسه مورد کم لطفی قرار گرفته ، البته بی انصاف نباشیم و یادمون نره کسانی رو که واقعا رو این مسئله کار کردن و براش زحمت کشیدن ولی خوب واقعیت اینه که به این درس ها معمولا به چشم اولویت دومی نگاه شده . بچه ها خیلی تقصیر ندارن گاهی نه محتوا و نه کلاس جذابیت لازم رو نداره .
کاش یادمون نره علم و دانش وقتی باعث رشد روحی و فکریمون می شه که با تهذیب و خودسازی همراه باشه اگر نه کم نبودن کسانی که در برابر حقیقت های هستی این چنین موضع گرفتن :
                                                  «و حَجَدوا بها وَاسْتیقنتها أنفسهم ظلماً و علوّاً»
             به خاطر ستم و روحیه برترى جویى، آن را انکار کردند، حال که نسبت به آن یقین داشتند .
                                                              سوره نمل آیه 14